Backpacken

De dag dat ik mijn baan opzegde om de wereld rond te reizen

Een kantooruitgang in zwart-wit
Bijgewerkt: 04/10/19 | 10 april 2019

Ik ga mijn baan opzeggen als we terug zijn, zei ik, terwijl ik me tot mijn vriend Scott wendde.

Echt? Dat betwijfel ik.



Nee echt, dat ben ik. Ik ga stoppen en de wereld rondreizen, zei ik, terwijl ik mijn gezicht weer naar de warme Thaise zon draaide.

Het was 2004 en we waren op Ko Samui. We waren net op bezoek geweest Chiang Mai waar ik de vijf reizigers had ontmoet die mij zo inspireerden om de wereld rond te reizen.

Hun wereld van geen 401(k)s, vakanties en bazen leek te mooi om waar te zijn en ik wilde er deel van uitmaken.

ik was bepaald om er deel van uit te maken.

Ik begon me er zelfs op voor te bereiden toen ik in Thailand was, voordat ik enig idee had van wat ik ging doen.

Toen ik op Ko Samui was, kocht ik de Lonely Planet-gids Zuid-Oost Azië .

Ik wist niet eens of ik daar op mijn volgende reis naartoe zou gaan. Ik wist niet wanneer mijn reis zou duren, hoe lang of wat ik wilde zien.

Londen reis

Maar door die gids te kopen, leek het allemaal reëler. Het was mijn engagement om te reizen. Ik had de gids; er was nu geen weg meer terug. De gids symboliseerde mijn reis, en voor mij vertegenwoordigde hij wat ik moest doen om de mentale sprong te maken.

Dit boek was als een oud relikwie dat verborgen kennis bevatte die ik, een nieuwe ingewijde, moest ontcijferen. Het was mijn gids naar het onbekende. Hoe kan ik mijn geld een heel jaar lang uitstrekken? Hoe kon ik rondkomen zonder een woord van de taal te spreken? Hoe kan ik voorkomen dat ik wordt opgelicht? Hoe kon ik mijn reis zo lonend maken als ik dacht dat het zou zijn? Hoe kon ik het net zo moeiteloos doen als de nieuwe vrienden die ik in Thailand ontmoette? Het leek mij dat al deze antwoorden in dit boek stonden – of in ieder geval waren de aanwijzingen voor de antwoorden aanwezig.

Tijdens de vlucht naar huis las ik elke pagina van het boek. Ik markeerde bestemmingen, plande routes en werkte mijn reis uit in mijn hoofd. Ik wist alles over Zuidoost-Azië tegen de tijd dat ik in Boston landde.

Maar eenmaal thuis kwam ik tot het besef dat Ik had geen idee hoe ik dit moest laten gebeuren .

Zou ik mijn MBA afmaken? Hoeveel geld zou ik nodig hebben? Wanneer kon ik gaan? Waar zou ik heen gaan? Wat zouden mensen zeggen? Hoe krijg ik een RTW-ticket? Welke creditcard moet ik gebruiken? Zijn hostels veilig?

De lijst met vragen leek eindeloos, en in de dagen vóór reisblogs, Twitter en iPhone-apps was de uitdaging van het plannen van een reis een stuk lastiger dan nu. Afgezien van een paar websites was er toen niet zoveel informatie op internet.

Het duurde veel langer om het te vinden en was meestal een beetje gedateerd.

Maar de echte uitdaging zou zijn om mensen te vertellen dat ik wegging en hen te laten weten dat ik het meende. Ik kan me niet precies herinneren welk gesprek ik met mijn ouders had. Ze reageren altijd op mijn impulsieve beslissingen (waarvan er veel zijn) met een beetje nerveus, de wereld is een gevaarlijke plek en we maken ons zorgen over de reactie van ouders.

drie dagen in Boedapest, Hongarije

Door de jaren heen heb ik ze een beetje afgesteld. Ik heb de koppige kant van mijn vader, en als ik eenmaal een beslissing heb genomen, neem ik die ook.

Ik denk dat ze me een tijdje niet eens geloofden, en tot de dag dat ik vertrok, probeerden ze me uit mijn hoofd te praten.

Maar wat ik me wel herinner, is dat ik het kantoor van mijn baas binnenging.

Het was een paar weken nadat ik terugkwam van Thailand , en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat ik deze reis zou gaan doen. Ik wist dat ik had deze reis te doen. Ik ging naar zijn kantoor en vertelde hem dat we moesten praten.

Een kale, zwaargebouwde, minzame man met een voorliefde voor koken en wijn, die me altijd aanmoedigde om naar meer te streven. Ik dacht dat hij het meest begripvol en bemoedigend zou zijn. En ik was het aan hem verplicht om hem voldoende tijd te geven om een ​​vervanger te vinden.

Ik heb het allemaal uiteengezet. Ik vertelde hem dat ik sinds mijn reis naar Costa Rica steeds maar aan reizen dacht. Ik vertelde hem over de ontmoeting met mijn nieuwe Canadese en Belgische vrienden en hoe ik door met hen te praten wist dat ik de wereld rond moest reizen voordat ik aan mijn carrière begon. En ik vertelde hem dat welke carrière het ook zou worden, het niet in de gezondheidszorg zou zijn.

Hij leunde achterover in zijn grote leren stoel en keek me ontevreden aan.

Je bent hier pas acht maanden, Matt. Het is moeilijk om een ​​nieuw persoon te vinden, vooral iemand die goed is. Ik denk dat er een toekomst voor jou is in de gezondheidszorg.

Terwijl hij sprak, hoorde ik een mix van woede, verdriet en teleurstelling in zijn stem. Hij was mijn mentor geworden, gaf me steeds belangrijkere taken, liet me een van de trainingsprogramma's beheren waarvoor hij verantwoordelijk was, en coachte me naar volwassenheid. Het was niet alleen maar zo dat hij moeite moest doen om mij te vervangen; ik denk echt dat hij geloofde dat ik daar een toekomst had.

Ik ga niet meteen weg, antwoordde ik. Ik blijf tot juli, rond mijn MBA af en vertrek dan op reis. Dat geeft je zes maanden de tijd om een ​​vervanger te vinden.

Ik had je ooit altijd gezien als een potentiële ziekenhuisdirecteur of CEO.

Het was vleiend, zo niet ook volkomen manipulatief. Niet veel beginnende werknemers krijgen zo'n blijk van vertrouwen van hun baas, ervan uitgaande dat hij het echt meende. Ik kies ervoor om te denken van wel. En wat betekende het als ik gelijk had? Een miljoen dollar per jaarsalaris. Een groot kantoor. Een staf. Fancy diners. Aantrekkelijke dingen. Maar zou ik mijn toekomstige geluk verwedden dat ze echt op tafel lagen? En zou ik de komende 25 tot 30 jaar van mijn leven daar willen doorbrengen?

beste gebieden om te verblijven in Singapore

Ik herinnerde me mijn elders. En ik herinnerde me dat de gids op mijn bureau lag.

Ik waardeer het, zei ik tegen hem. Maar ik weet dat dit op dit moment het juiste voor mij is. En de timing is perfect.

Hij zat daar zwijgend, zijn gezicht in gedachten verzonken terwijl hij de informatie verwerkte. Ik werd zenuwachtiger naarmate elke seconde op de klok voorbij tikte.

Hij wreef over zijn hoofd en zuchtte.

Oké, ik zal met de officemanager praten en we gaan op zoek naar jouw vervanger. Ik ga je missen. Maar als je denkt dat dit juist is, denk ik dat je het moet doen.

In zekere zin was het meer dan alleen mijn baan. Ik nam die dag ontslag. Ik heb mijn leven opgegeven.

hoe u gratis naar het buitenland kunt reizen

Ik ben gestopt met de Amerikaanse Droom.

Mijn leven was een weg ingeslagen waarvan ik besefte dat ik er nog niet klaar voor was: huwelijk, huizen, kinderen, 401(k)s, speelafspraakjes, studiefondsen - alles waar je aan denkt als je aan de American Dream denkt.

Toen ik 22 was, werkte ik 50-60 uur per week, investeerde ik in pensioenfondsen en maakte ik plannen voor mijn volgende 40 jaar. Ik heb er nooit van gehouden, maar dat was precies wat mensen deden, toch?

Hoewel daar niets mis mee is, was het niet wat ik echt wilde.

Het kostte een reis naar Thailand om mij te laten beseffen dat ik ongelukkig was. Het liet me zien dat er meer in het leven is dan de sleur van het bedrijfsleven. Hoewel die levensstijl goed is voor veel mensen, was dat niet het geval voor mij.

De dag dat ik het kantoor verliet, was de dag dat ik stopte met een leven dat ik nooit echt leuk had gevonden. Ik leefde om te werken en werkte niet om te leven. Dus toen ik op 25-jarige leeftijd op pad ging, wist ik dat ik niet klaar was voor dat soort leven. Als mijn reis voorbij was, zou ik terugkeren naar de echte wereld.

Maar naarmate de tijd verstreek, besefte ik dat ik nooit meer terug kon. De kloof tussen die wereld en de mijne was te groot.

Soms sijpelen de beslissingen die we nemen door in ons leven als gigantische tsunami's. Ik dacht dat de dag dat ik stopte, ik gewoon mijn baan opzegde. Het bleek dat ik een levensstijl opgaf. Ik stopte met de Amerikaanse droom, en door dat te doen, vond ik mijn eigen droom en heb nooit meer achterom gekeken.

En ze zeggen dat stoppen voor verliezers is.

Boek uw reis: logistieke tips en trucs

Boek uw vlucht
Vind een goedkope vlucht met behulp van Skyscanner . Het is mijn favoriete zoekmachine omdat hij websites en luchtvaartmaatschappijen over de hele wereld doorzoekt, zodat je altijd weet dat er niets aan de hand is.

Boek uw accommodatie
U kunt uw hostel boeken bij Hostelwereld . Als je ergens anders dan een hostel wilt verblijven, gebruik dan Boeking.com omdat het consequent de goedkoopste tarieven voor pensions en hotels retourneert.

Vergeet de reisverzekering niet
Een reisverzekering beschermt u tegen ziekte, letsel, diefstal en annuleringen. Het is een uitgebreide bescherming voor het geval er iets misgaat. Ik ga nooit op reis zonder, omdat ik het in het verleden vaak heb moeten gebruiken. Mijn favoriete bedrijven die de beste service en waarde bieden zijn:

Wilt u gratis reizen?
Met reiscreditcards kunt u punten verdienen die u kunt inwisselen voor gratis vluchten en accommodatie, allemaal zonder extra uitgaven. Uitchecken mijn gids voor het kiezen van de juiste kaart en mijn huidige favorieten om aan de slag te gaan en de nieuwste beste deals te bekijken.

Hulp nodig bij het vinden van activiteiten voor uw reis?
Ontvang uw gids is een enorme online marktplaats waar je coole wandeltochten, leuke excursies, skip-the-line tickets, privégidsen en meer kunt vinden.

Colombiaanse reisgids

Klaar om uw reis te boeken?
Bekijk mijn bronpagina voor de beste bedrijven die u kunt gebruiken als u op reis bent. Ik vermeld alle apparaten die ik gebruik als ik reis. Ze zijn de beste in hun klasse en je kunt ze tijdens je reis niet verkeerd gebruiken.

Populaire Berichten